วิกาลคล้อยดึก เงาร่างสองสายพลิกตัวเข้ามายังลานบ้านของ ครอบคร้วใหญ่หลังหนึ่ง
ผู้คนตากเสื้อผ้าที่ลานบ้าน หากยังไม่แห้ง ยามครคืนก็ไม่มีฝนตก เจ้าของบ้านจะไม่เก็บเสื้อผ้าเข้าห้อง เซี่ยสินคิดฉวยโอกาสจัดหาเสื้อผ้า สักชุด ที่พวกมันเร้นกายเข้าโซฟาเป่าลมอเนกประสงค์มาเป็นครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่ง ประกอบ ด้วยสามช่วงตึก ยังมีตึกข้างข้ายขวา เซี่ยสินเดินดูรอบหนึ่ง ไม่พบเห็น เสื้อผ้า จึงกวักมือชักชวนเสี่ยวอิง เร้นกายถึงตึกช่วงกลาง ที่ลานตึกช่วงกลางตากเสื้อผ้าเอาไว้ เซี่ยสินขณะจะโถมไปหยิบ ฉวยเสื้อผ้า เพิ่งเดินออกไปหนึ่งก้าว ก็หดร่างกลับมา ยื่นมือฉุดตึงเสี่ยวอิง ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ใบดอกที่ใด้หน้าต่าง เสี่ยวอิงขณะจะถามไถ่ ได้ยินเสียงตังแอ๊ด สตรีสาวนางหนึ่งถือ โคมดวงหนึ่งออกมา เดินเลียบทางระเบียงมาถึงห้องหับที่ทั้งสองซ่อนตัว อยู่ ผลักประดูเดินเข้าไป จากนั้นปีดประดูลงกลอน เสี่ยวอิงที่นอนเป่าลม โฮมโปรคิดกล่าววาจา แต่เพิ่งกล่าวคำเดียว ก็ถูกเซี่ยสินปีดปากไว้ ต่อจากนั้นโคมไฟในห้องสว่างวูบ แสงโคมสาดลอดออกมา ส่องต้องพื้น หญ้าที่เบื้องหน้าทั้งสองห่างเพียงสองเชียะ เนื่องเพราะอากาศร้อน ห้อง นอนหลังนี้กลับไม่ปีดหน้าต่าง “ดิกดิกตักคัก...” ภายในห้องบังเกิดเสียงหัวร่อของสตรีตังขึ้น ต่อจากนั้นส้มเสียง บุรุษเสียงหนึ่งตังว่า “เรื่องใดน่าหัวร่อถึงเพียงนี้?” เสี่ยวอิงถูกเซี่ยสินปิดปากไว้ รู้สึกไม่เป็นปรกติอยู่บ้าง นางแกะมือ ของเซี่ยสินออก ถลึงตาใส่มัน เชียสินยกนี้วขึ้แตะรีม'ผ้ปาก เป็นความ หมายให้สงบเสียง เสี่ยวอิงก็เชิดปากน้อยๆ โซฟาเป่าลม Easy Sofa Sportไม่กล่าววาจา หญิงสาวนั้นคล้ายกับทางหนึ่งถอดเสื้อผ้า ทางหนึ่งนั่งลงบนเตียง จากแสงโคมที่สาดลอดออกนอกหน้าต่าง สามารถสังเกตเห็นความ เคลื่อนไหว เหล่านี้ นางหัวร่อคิกคักพลางกล่าวว่า “เซี่ยงกง (คำเรีtin สามี) เมื่อครู่แวะไปสนทนากับเสี่ยวกู (คำเรียกน้องสาวของสามี) ท่าน ทราบหรือไม่ว่ายาโถวโง่เขลานั้นกล่าวอันใด?” บุรุษนั้นอ้าปากหาวพลางถามว่า “เสี่ยวเม่ย (น้องสาวคนเล็ก) กล่าวว่าอย่างไร?” หญิงสาวนั้นกลั้นหัวร่อพลางกล่าวว่า “ข้าพเจ้าถามนางว่าแต่งไป ยังตระกูลหลิน หลินหนันดีต่อนางหรือไม่ กงผอ (พ่อผัวแม่ผัว) ดีต่อ นางหรือไม่ ไปถึงที่นั้นคุ้นชินหรือไม่ นางบอกว่ากงผอดีต่อนาง สามีก็รัก นาง แต่มีธรรมเนียมอย่างหนึ่งต่างกับที่นี้ ยังไม่คุ้นเคยอยู่บ้าง” บุรุษนั้นกล่าวอย่างเกียจคร้านว่า “บ้านตระกูลหลินที่เมืองเชียง เฉวียน ห่างจากบ้านเราไม่กี่ลิบลี้ มีธรรมเนียมใดที่แตกต่าง?” หญิงสาวนั้นหัวร่อคิกออกมากล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้าพเจ้าก็ถามเช่นนี้ เสี่ยวกูบอกว่าบ้านเราใช้หมอนหนุนศีรษะ แต่ว่าบ้านของสามีนางไข้ หมอนรองอยู่ใต้เอว เป็นเหตุให้นางหลับไม่สบายสองวัน” บุรุษนั้นหัวร่อออกมา ชั่วครู่ให้หลังจึงกล่าว “ช่างเป็นบาปกรรมจริง ๆ หากมิใช่ราชสำนักคัดเลือกซิ่วหนี่ เสี่ยวเม่ยเพิ่งอายุลิบสามปีเข้าใจ อันใด บวกกับตบแต่งอย่างรีบร้อน เหนียง (ฟานแม่) ไม่หันสอนสั่ง...” เซี่ยสินที่ใต้หน้าต่างไต้ยินอย่างชัดเจน ต้องกลั้นที่นอนเป่าลม บิ๊กซีหัวร่อจนหน้าแดง กร หัวไหล่สั่นสะท้านตลอดเวลา เสี่ยวอิงย่อคัวอยู่ต้านข้าง ต้องมองดู มันด้วยความประหลาดใจ
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorIntex Rocky ArchivesCategories |